Łowienie okoni z pozoru nie wymaga zbyt wielkich umiejętności, przecież to tak wszędobylska ryba i do tego bardzo żarłoczna. Jednak to tylko pozory, które szybko weryfikowane są nad wodą. W szczególności kiedy przestaje żerować i tylko wędkarskie umiejętności pozwalają na swobodne i sukcesywne połowy. Poświęciłem tej rybie kawał swego życia, poznając jej zachowania i zwyczaje. W ciągu całego roku występuje kilka różnych, odrębnych okresów i upodobań kulinarnych. Jednym z nich jest powtarzające się kilkakrotnie intensywne żerowanie, na wylęgu wszelkiej maści białorybu. Ten specyficzny okres, jest momentem nietypowego łowienia w toni lub z opadu na bardzo lekko. Powtarzający się cyklicznie czas uzależniony jest od kilku warunków. Pierwszym i chyba najbardziej podstawowym jest pogoda, która ma wpływ na czas tarła białorybu. Ponadto na jego ilość, jak ma to miejsce np. w przypadku uklei, która w ciągu sezonu potrafi odbyć tarło, nawet do kilku razy. Stając się zasadniczą stołówką okoniową. Kolejnym warunkiem jest oczywiście sprzęt, który w tym czasie jest nieco odmienny, przynajmniej dla mnie. Jeszcze nie tak dawno wybierając się na okonie zabierałem ze sobą trzy a czasami nawet cztery spinningi. Każdy z nich o różnej pracy i gramaturze wyrzutu. Dążąc do wędkarskiej doskonałości a przede wszystkim do eliminowania zbędnego balastu, nabyłem w tym, roku nową wędkę, która zastąpiła mi dwie dotychczasowe. Konrad Wiśniewski, właściciel pracowni NorthRods, podczas tegorocznych poznańskich targów wędkarskich, zwrócił moją uwagę na nowy rodzaj blanków, które pojawiły się na rynku od pewnego czasu. Vegter Boron to połączenie znanych już dotychczas włókien grafitowych z włóknami boronowymi. Wyróżniające je na tle wszystkich dotychczasowych wędek, którymi łowiłem do tej pory, przede wszystkim niesamowitą czułością, szybkość reakcji na zmienne obciążenie, jak również płynnością pracy pod obciążeniem. Ponadto idealnie opisana gramatura. W przeciwieństwie np. do kijów za oceanu, które zazwyczaj mają ją mocno zaniżoną do rzeczywistości. Z szerokiej oferty wybrałem sobie kij o długości 198 cm, czyli tzw. okoniową szpadę. Z opisanym wyrzutem 2,5 – 15 i mocą blanku 3 – 10 lb. Początkowo nie dowierzałem, jednak po krótkim czasie użytkowania, zmieniłem zdanie diametralnie. Dobierając odpowiedniej grubości plecionkę, która w tym wypadku ma średnicę 0,08, a końcowy jej odcinek zakończyłem przyponem z fluorocarbonu. W ten sposób amortyzowałem silne odjazdy największych garbusów, jak również chroniłem przynęty przed szczupaczkowymi zębami, które są częstym przyłowem. Najważniejsze dla mnie w tym zestawie jest że mogę płynnie, bez zmiany wędziska przechodzić z 8 cm przynęt na 15 gramowych na niewielkie przynęty, którymi najczęściej są jaskółki na jedno czy dwu gramowych główkach, łowiąc w toni. I co najważniejsze na wspomnianym wędzisku czuję nawet najdelikatniejsze brania, które zacinam holując raz po raz okonie, od całkiem małych po naprawdę duże grubasy. Ilość okoniowych przynęt w sklepach doprowadza wielu wędkarzy do rozstroju nerwowego, w szczególności kiedy muszą się zdecydować na jakiś konkretny zakup. Ja często miewam podobne dylematy, dlatego na łodzi mam kilka dużych pudeł wypchanych po brzegi najprzeróżniejszymi przynętami, a jednym z nich są wspomniane przeze mnie jaskółki i inne tego typu wabiki. Czym że jest jaskółka i skąd ta nazwa. Wielu z was pewnie już się z nią spotkało, jednak kilka słów wyjaśnienia. Niewielka przynęta silikonowa, której ogon w przeciwieństwie do klasycznego kopyta zakończony jest płasko i przecięty wzdłuż, niczym ogon fruwającej jaskółki. Podczas ubiegłorocznych jesiennych zawodów aktorów w Lubniewicach, kiedy warunki na wodzie były bardzo trudne poratował mnie tymi przynętami Tomasz Duer. Na co dzień człowiek łowiący ryby sportowo jak również Kierownik Narodowej Kadry Polskich Spinningistów. Od tego momentu jaskółki znalazły stałe miejsce w moich pudłach. Tomasz polecił mi również bym zerknął do sklepu www.sklep-phoenix-fishing.com, który prowadzi. Nie zwlekając zaraz po zawodach i jak to zwykle bywa rozszalałem się z zakupami. Bleak Shad w rozmiarze 5,5 cm i Bleak Shad Pro 6,5 cm zasiliły w dużych ilościach i barwach kolorystycznych moje i tak obszerne pudła. Ponadto ostatnio bardzo popularne przynęty miękkie Keitech, które swym wyglądem i pracą idealnie odwzorowują wszelki narybek. Podstawowym uzbrojeniem tych przynęt są oczywiście główki jigowe, jednakże znacznie różniące się od klasycznej, przede wszystkim kształtem. Trójkątna i bocznie spłaszczona główka sprawia że przynęta tak uzbrojona znacznie inaczej pracuje w toni, wykonując niestandardowe ruchy, które nadaje wędkarz podbijając delikatnie szczytówką wędki. Większość ryb łowi się w toni lub na trzy czwarte wody w okolicach strefy przydennej. Ten właśnie naturalny opad z różnymi odskokami prowokuje ospałe i leniwe ryby do ataku. Brania zazwyczaj są bardzo delikatne w przypadku okoni, często czuć tylko delikatny opór a jak się później okazuje, większość wyholowanych ryb ma połkniętą całą przynętę. Nawet jeśli jej rozmiar sięga 8 czy 9 centymetrów. W zależności od pory roku jednak o dużej powtarzalności okonie w tych momentach przebywają raczej w bardzo podobnych miejscach. Z reguły są to ostre spady z delikatnie porośniętą linią brzegową, czy też wszelkie podwodne górki z lekko porośniętym szczytem. Na swoimi ulubionym jeziorze stworzyłem też kilka sztucznych miejsc. Obserwując od lat okonie i ich stałe punkty w których się pojawiały. Stworzyłem za pomocą gałęzi świerkowych czy też całych świerków idealne dla nich miejscówki, w który teraz je łowię. Praktycznie każdy zbiornik ma własną charakterystykę i opisywanie docelowych miejsc w przypadku okoni mija się z celem, ze względu na dużą ruchliwość tych ryb. Tak więc warto zacząć od tzw. baknówek bacznie obserwując wodę ponieważ często okonie pokazują się w miejscach w których do tej pory nie łowiliśmy. Wystarczy tylko namierzyć ławicę białorybu a okonie na pewno już tam są. Można też posłużyć się też echosondą, która znacznie to ułatwi. Jestem wyznawcą odmienności w teoria dla tego zawsze zaczynam od prowadzenia przynęty pod górę a nie jak zwykle bywa w dół. Nazwane przeze mnie żartobliwie patologia okoniowa sprawdza się w większości wypraw. Ustawiam łódkę na pierwszych podwodnych roślinach i prowadząc, agresywnie pod górę brania zazwyczaj mam pod samą łódką. Wynika to z obserwacji, okoniowych zachowań, które atakują swe ofiary nim uda im się skryć w podwodnych roślinnościach. Być może jestem monotematyczny bo powtarzam to jak mantrę przy kolejnych okoniowy artykułach, jednak nie potrafię inaczej. Przez wiele lat wychowywano mnie w przeświadczeniu że okoń to szkodnik, który wyjada wszelką ikrę. Tak więc ten sposób rozumowania i postępowania sprawił że dziś w Polsce jest niewiele zbiorników w którym można łowić piękne okonie. A wynika to z jednego nie przemyślanego faktu, że jest to ryba która rośnie najwolniej wśród drapieżników. Tak więc zabierając kolejne ryby z wody zastanówcie się jak długo tak będzie, skoro robią to wszyscy. Nie sztuką jest złapać króliczka, sztuką jest go ciągle gonić Pozdrawiam i do zobaczenia gdzieś nad wodą Paweł GARBUS Kołodziejczyk